این متن در مجله پارسی نامه قرار گرفت
اتوبوس شیراز سر پل چیتگر پیاده ام کرد. از آسمان پیدا بود که 45 دقیقه ای تا طلوع آفتاب مانده.
به نظرم آمد که بهترین جا برای نماز خواندن ایستگاه متروست.
سریع سوار تاکسی شدم و به اندازه یک سوم شیراز تا تهران، کرایه گرفت
و کنار پله های اولین ایستگاه مترو پیاده ام کرد.
سریع وارد ایستگاه شدم و به جستجوی دستشویی و وضوخانه و نمازخانه.
آن موقع صبح هیچ کسی از کارمندان ایستگاه نبود.
فقط یک بلیط فروش بود که گفت: « آقا اینجا دستشویی عمومی نداریم!»
نمازخونه رو پیدا کردم اما بدون وضو که نمیشه . . . ! میشه؟
نمازخانه بدون وضو خانه به چه ماند؟
نمیدانم نمازخانه بدون وضوخانه را برای چه ساخته اند؟!!
کاش از شیراز وضوی یکبار مصرف آورده بودم!
آن طرف ایستگاه یک آبسرد کن بود. به قصد وضو با عجله به طرفش رفتم.
نزدیک که رسیدم رویش نوشته بود: وقف آقای فلان . . . .
به نظرم با این آب اگر وضو بگیرم نمازم از پله های ایستگاه هم بالا نمی رود!
از مترو ناامید شده بیرون آمدم تا بلکه از مغازه ای، آب معدنی بگیرم. (عجب وضوی پاستوریزه ای بشود!)
اما دریغ از یک مغازه ی باز! آن روز جوی های کنار خیابان هم به نظرم خشک شده بود!!!
لحظه حساس ماجرا:
ناگهان درب کوچکی شبیه مسجد دیدم.
فکر نمیکردم در آن نقطه شلوغ تهران مسجد هم باشد!
با ذوق و شوق هر چه تمام تر و با چه شور و هیجانی وارد دستشویی های مسجد شدم . . .
مشت اول آب را که به صورتم ریختم خادم چراغ رو خاموش و روشن کرد و داد زد:
- زود باش می خوام درب رو ببندم.
وضو را به فرموده زود تمام کردم و به سمت شبستان رفتم که خادم گفت:
- درب های شبستان رو بستم، چرا اینقدر دیر اومدی؟
مات مانده بودم که چه جوابی بدهم.
- برو توی اون اتاق بخون.
یک اتاق مثلثی کوچک با یک میز در گوشه ای از آن که مردی پشتش نشسته.
بهش گفتم:
- میشه اینجا نماز بخونم؟
- بخون، مهر داری؟
- آره توی ساکم دارم
- نمیخواد بیرون بیاری، بیا، اینو بگیر
- اهل کجایی؟
- شیراز
نماز رو که خوندم، خواستم بیرون بیام که صدایم زد:
- آهای شیرازی!
- بله؟
- این مغز بادام ها رو بگیر و 14 تا صلوات برای امام زمان بفرست....
الهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
نقطه
