اگر آن ترک تبريزي بدست آرد دل مارا
به لبخند ذليخايش ببخشم کل دنيا را
به لبخند ذليخايش که دادم کل دنيارا
بريزم زير پايش ساکنان عرش اعلا را
نه چون حافظ نه چون صائب نه همچون شهريارانم
که بر آن ترک شيرازي دهند اينها و آنها را
نمي بخشم سمرقندي. تني. روحي به شيرازي
که هرگز مي نبردست او در اين عالم دل ما را
تفاوت بين اينها از زمين تا آسمان باشد
کجا گيرد زمين خشک صحرا جاي دريا را
اگر من برگزينم ترک شيرازي به تبريزي
ونوس زيباي زيبايان ملامت ميکند ما را
اميدم هست هر شاعر براي وصف زيبائي
چنين گويد از اين پس شرح حال روي زيبا را
به زيبائي! که حتي حوريان عرش اعلا هم
نميگيرند هرگز جاي ترک آذري ها را